een kijkje nemen in het brein van een zieke geest…

Geketend is mn ziel.
Met ijzeren harnas.
Soms strakker dan strak.
De ziel treurt..
De ziel heeft pijn.
De ziel sterft duizend doden, maar vergaat niet.

Het lichaam is gespannen.
Het brein alert.
De ogen scherp.
Het gehoor hoort maar t brein vertaald en verwerkt niets.

Vaak als ik niet begrijp waarom ik me zo naar voel. Wil ik gewoon niet voelen.
Ik ga dan piekeren en dan hoef ik ook niet te voelen.
Waarom mogen al die mensen die ik daaglijks spreek over hun gevoelens praten.
Mogen hun gevoelens er zijn.
Waarom heb ik begrip voor meest complexe gedachten en gevoelens.
Waarom voel ik compassie en leef ik me in enz etc.
Maar mijn gevoelens mogen er niet zijn. Mogen er niet uit.
Hoeven niet besproken te worden waarom?

Hou je beloftes voor je..
Verspil je kracht en enegie niet in betekenis loze woorden.
De realiteit is anders..
Voor mijn zijn sommige zinnen woorden niet meer niet minder.
Illusies zijn niet verspild aan mij.

Ik heb jaren op wacht stand geleefd.
Ik leefde van moment naar moment. Overleefde door momenten te overbruggen.
Overbruggen met aflijding met verdoven door kalmeringsmiddelen en door andere medicijnen.
Door opname. Door veel dingen. Wat ik niet wist is, waar ik op wachte. Dat gevoel heb ik weer. Het gevoel op wacht stand te worden gezet. Het gaat niet. Ik gebruik sinds donderdag promotazine maar t doet zoveel met me. Ik voel pijn, de pijn denk ik die door door truxal wel werd onderdrukt of verdoofd.
Ik voel pijn die ik niet wil voelen. Ik voel me gewoon dood en dood ziek door die promotazine. Ik slaap wel, maar ik kan niets meer. Ik kan niet opstaan. Vanaf donderdag avond ben ik eigenlijk me zelf kwijt.
Ik heb me zelf weer verloren door andere medicijnen in te nemen. Ik ben weer vertrokken. Dus geen inzicht wat er aan de hand is. Geen toezicht. Niets.
Hoe kan ik er voor zorgen dat ik terug kom.
Dat doet er nu niet eens toe.
Ik haat me zelf dat ik zoveel eet. Ik wil huilen omdat ik me zo eenzaam voel.
Ik wil huilen omdat ik het zo moeilijk heb. Ik wil mn tranen laten gaan dat ik gebroken ben Dat het niet gaat voor de zoveelste keer.
Ik begrijp t niet. t gaat gewoon niet.

De eenzaamheid remt de tijd.
Morgen is er niet.
Hoop is er niet.
De winter zal nooit overgaan.
Aan de nacht komt geen einde.

Waar ben je als je vertrokken bent..
Zonder te beseffen dat je alles achter heb gelaten.
Zonder toezicht?
Zonder sturing?
Begrijp je dat je alles hebt verlaten…
Begrijp je de inpact wat je aanricht keer op keer?
Waar ben je als je vertrekt.
En een enorme leegte achter laat?
Het ergste niemand heeft door dat je er niet bent, ondanks die grote leegte die je achter laat. Je laat wonden achter. De pijn van die meerdere wonden is zo heftig. De pijn ontneemt laatste restje hoop dat het ooit nog goed komt.. Hoe lang het dit keer duurt voor dat je ongemerkt langzaam weer terug komt ….

Soms kan ik de antwoorden vinden in de hemel.
In de uitzicht over de zee.
In de uitzicht in het licht van de zon of de kleuren van de hemel.
Of in de combinatie van kleuren van hemel licht zon.

Als je me ziet lachen denk dan niet dat ik blij
ben.
Als je me ziet dansen denk dan niet die heeft niets aan haar hoofd.
Als je me ziet praten, luisteren en handelen voor een ander denk dan niet dat ik het voor mij zelf allemaal zo goed kan.
Als je me ziet geven bedenk dan niet dat ik veel heb maar weet hoe belangrijk het is voor mij om een ander te helpen. Ik hou ook gewoon van delen hou….

Ik hoef niet hard te praten ( ook al heb ik het gevoel niet gehoord te worden)
Ook al ben ik bozig.
Ook al schreeuwt t van binnen.
Mn stem heeft niet zoveel lucht nodig.
Ik krijg meer voor elkaar als ik kalmte bewaar en mn woorden gebruik inplaats van mn intonatie.

Ik hoef geen haast te hebben want niemand word boos als ik iets niet op tijd af heb.

Ik hoef niets gehaast te doen want wie bepaalt mn tempo?

Waar komt die haast vandaan?
Waar komt die boosheid vandaan?

Chronische boosheid
Chronische woede
Chronische moeheid.
Als ik zo veel en zo snel wil zijn is het logisch.
Logisch dat het niet gaat.

Ik ben volwassen.
Ik heb alle tijd
Ik hoef niets te halen.
Ik hoef niet haastig te zijn. Ik bepaal..

Ken je de misterie of licht?
Van het het zicht.
Uitzicht.. inzicht
Als lijnen verdwijnen.. in mist.
Niet zichtbaar
Wel daar.