een kijkje nemen in het brein van een zieke geest…

Vertrokken in gesprekken.
Vertrokken ongemerkt.
Vertrokken onbegrepen
Vertrokken niet gehoord
Vertrokken niet gevoeld.

De zon is verdwenen.
De kleuren ook.
Grijs is t geworden.
Alles. De hemel is vol mist.
De toekomst. Het hart.
Alles kleurloos.
De zon is verdwenen en heeft de wereld achter gelaten zonder kleur..

Vertel me niet dat ik het bij me zelf moet zoeken.
Als de ander domme dingen zegt of doet.
Bij me zelf ben ik uit gezocht.
Zeg niet dat ik bij me zelf moet na gaan waarom iets getriggerd word als de andere weer voor de zoveelste keer over mn grens is gegaan.
Ja iets is getriggerd ja ik weet t.
Dan nog neem ik mn verantwoordelijkheid de ander te wijzen wat hij/zij getriggerd heeft.
Als ik dat niet doe hoe moet de ander weten dat hij t niet meer moet doen.
De pijn is er. Daar moet ik mee daelen ja… de ander krijgt een grens aan gegeven hier niet en niet verder.
Ik heb t mn hele fucking leven bij me zelf gezocht.
Nu zoek ik t bij jou. Als jij mijn woorden niet kunt handelen zou ik zeggen zoek t bij je zelf waarom kun je er niet mee omgaan?
Waarom raakt t je zo?
Wat triggert t bij jou je?
Zoek het bij je zelf wat trigger ik?

Klanken hebben geen grenzen.
Grenzenzeloos in heden en verleden.
Geen grenzen in tijd nog afstand..

Ik weet dat ik droom hoe komt het dan dat ik al die bergen zie..
Ik ben half wakker hoe komt dat ik de zee zoek.
In mn dromen ben ik op zoek naar de middellandse zee.
In elke droom komt mn vader voor.
Mieschien moet ik dat n keer zeggen.

Geketend is mn ziel.
Met ijzeren harnas.
Soms strakker dan strak.
De ziel treurt..
De ziel heeft pijn.
De ziel sterft duizend doden, maar vergaat niet.

Het lichaam is gespannen.
Het brein alert.
De ogen scherp.
Het gehoor hoort maar t brein vertaald en verwerkt niets.

Vaak als ik niet begrijp waarom ik me zo naar voel. Wil ik gewoon niet voelen.
Ik ga dan piekeren en dan hoef ik ook niet te voelen.
Waarom mogen al die mensen die ik daaglijks spreek over hun gevoelens praten.
Mogen hun gevoelens er zijn.
Waarom heb ik begrip voor meest complexe gedachten en gevoelens.
Waarom voel ik compassie en leef ik me in enz etc.
Maar mijn gevoelens mogen er niet zijn. Mogen er niet uit.
Hoeven niet besproken te worden waarom?

Hou je beloftes voor je..
Verspil je kracht en enegie niet in betekenis loze woorden.
De realiteit is anders..
Voor mijn zijn sommige zinnen woorden niet meer niet minder.
Illusies zijn niet verspild aan mij.

Ik heb jaren op wacht stand geleefd.
Ik leefde van moment naar moment. Overleefde door momenten te overbruggen.
Overbruggen met aflijding met verdoven door kalmeringsmiddelen en door andere medicijnen.
Door opname. Door veel dingen. Wat ik niet wist is, waar ik op wachte. Dat gevoel heb ik weer. Het gevoel op wacht stand te worden gezet. Het gaat niet. Ik gebruik sinds donderdag promotazine maar t doet zoveel met me. Ik voel pijn, de pijn denk ik die door door truxal wel werd onderdrukt of verdoofd.
Ik voel pijn die ik niet wil voelen. Ik voel me gewoon dood en dood ziek door die promotazine. Ik slaap wel, maar ik kan niets meer. Ik kan niet opstaan. Vanaf donderdag avond ben ik eigenlijk me zelf kwijt.
Ik heb me zelf weer verloren door andere medicijnen in te nemen. Ik ben weer vertrokken. Dus geen inzicht wat er aan de hand is. Geen toezicht. Niets.
Hoe kan ik er voor zorgen dat ik terug kom.
Dat doet er nu niet eens toe.
Ik haat me zelf dat ik zoveel eet. Ik wil huilen omdat ik me zo eenzaam voel.
Ik wil huilen omdat ik het zo moeilijk heb. Ik wil mn tranen laten gaan dat ik gebroken ben Dat het niet gaat voor de zoveelste keer.
Ik begrijp t niet. t gaat gewoon niet.

De eenzaamheid remt de tijd.
Morgen is er niet.
Hoop is er niet.
De winter zal nooit overgaan.
Aan de nacht komt geen einde.