een kijkje nemen in het brein van een zieke geest…

Ik zie mijn tijd verdwijnen in het dragen van pijn. Ongekend leed in stilte en eenzaamheid.

Door het licht getroffen. Licht dringt diep door de ziel Door kleuren geraakt. Kleuren die het hart strelen. Zonlicht die je groet als een vriend zo lang niet gezien. Omarmt je warm als een vriend liefdevol die alles van je wil weten. Geroerd ontroerd Ontwaakt uit duister.

De woorden dienden zich aan. In vorm van n zin. Ik beschreef ze .. jij leest ze.

Vertaal mn leed in zinnen. Zinnen in begrijplijk taal. Begrijplijk taal voor mijn verhaal Vertaal mn pijn in woorden. Woorden die jij begrijpen kan.

Door vleugels van tijd Gedragen. Wat er ook gebeurde, Tijd verstrijkte jaar in jaar uit zonder uitzicht op beter. Gedragen om door te komen. Wacht gehouden angst aanjagend

In gesprek met Allah voordurend, Had meer vragen dan Allah kon beantwoorden. Moest leren te ervaren. Weigerde pijn te ervaren. weigerde leed te voelen en te zien wat er gebeurde om me heen en wat anderen van me vroegen. Ik vroeg Allah voordurend om kracht om te verdragen wat op moment dat zich weer diende keer op keer. Dag in dag uit.

Als de zinnen langskomen wil jij ze dan even opschrijven en vragen of ze blijven. Bewaren voor later. Nu ben ik leeg. Als ik straks mn emoties wil omzetten in zinnen Help je me dan herinneren dat de woorden er al waren.

In gedachten ben ik zo licht als een veertje. waai met alle emotionele winden mee. Doe de dans met elke ritme. Kijk in mn ogen, zie onbegrensde ruimte voor elk ziel. Vertel maar. Vertel me wat is je verhaal. Ook al zie ik alles in je ogen.

Mijn kracht om kalmte te bewaren in een zeer moeilijke tijd. De wijsheid in mededogen en compassie. De eerlijk en oprechtheid van wie ik ben zonder masker. Mijn kwetsbaarheid is mijn kracht. Mijn oprechte intersse. Maken dat ik dingen voor elkaar kan krijgen die ik niet voor mogelijk had gehouden. Als ik me zelf soms hoor praten ben ik zelf onder de indruk. Onder de indruk van waar ik vandaan kom. Waar ik nu sta.

Leer me woorden geven aan wat ik voel en vertaal mn verwarring in begrijplijk taal.
ik vlucht voor de pijn die ik niet wil voelen.

ik voel een intens gemis. zo diep zo pijnlijk.
Kan nergens anders aan denken het gemis heeft zich verspreid als een olie op het water.

hoezo meen ik te denken en te weten dat er nog een leven zal komen op deze wereld waarin het goed zal hebben?
hoezo meen ik te weten dat ik nu strijd voor een beter bestaan maar dat beter bestaan zal er niet zijn.
we zullen allemaal sterven terwijl wij onderweg waren naar beter.
beter dan wat ?
beter dan waarin we zitten? zal het het echt niet worden..
hoop is vals… het is niet wanhoop dat me overspoelt maar meer de realiteit. Het is een gegeven de wereld en dit leven hard zijn. ik ben zo hard beproefd en nog steeds ik kan de dingen geen plek geven binnen mn brein of lichaam. het is te groot..
ik was onderweg naar huis onderweg naar huis van stage van de opleiding mbo bge ervaringsdeskundige. die ik doe om te herstellen maar het raakt me zo erg. zoo erg.
zo diep.. ik was onderweg naar huis en werd onderweg onwel in en besefte dat ik zo in elkaar kon zakken en dat het leven ook zo afgelopen kon zijn. besefte wat ik dan aan het doen was en waar ik mee bezig was. het geeft me geen voldoening van wat ik doe. ik zal niet die staat van zijn bereiken wat ik heel graag wil.
rust in mn brein waar ik zo hard voor strijd.