Duizende vernielende destructieve gedachten gaan door mn hoofd.
De chaos is niet te overzien.
De totale regie over mn brein verloren.
Overzicht, controle alles kwijt.
Ik heb me over gegeven aan deze gedachten. Niet meer in strijd mee te willen gaan heb ik ze gelijk gegeven.
Ik weet niet beter uit ervaring winnen ze geheid. Ik ben gefeld door totale fysieke en mentale uitputting.

De corona virus heeft veel slachtoffers gemaakt. Zoveel mensen die zijn om gekomen en zo veel eenzaamheid en struggels. Naast de dingen die al niet gingen. ik weet dat iedereen wereld weidt daar mee te maken heeft. Ik vind wel dat voor mensen als ik mensen met psychiatrisch achtergrond dubbel worden getroffen. Er is geen hulp meer. Of in iedergeval niet zo als ik zou willen. De vooruitzicht dat de virus nooit meer verdwijnt. De virologen die een doem scenario schetsen dat een 2e golf veel erger zou zijn, laten we nou net zeggen als ik ergens goed in ben is dat doem scenario’s schetsen. Vandaag is het 19 mei de maatregelen worden versoepeld, maar wat ik niet begrijp er wordt alleen gepraat over terasjes en over kappers en de ggz dan? Is het zo belangrijk dat een nagelstudio open gaat? Ik snap dat mensen daar hun brood mee verdienen maar ik had de intelegentie van de overheid hoger ingeschat. Ik had ook hoger ingeschat wat ze als peroriteit zouden stellen. Is het omdat de pijn van mensen die psychis lijden niet zichtbaar is? Is dat het? Waarom had dat ook niet tot de vitale beroepen mogen horen? Ik heb de afgelopen maanden een paar keer aan de bel getrokken maar kreeg nou niet echt het idee dat ik sereus genomem werd. Het is schrijnend om te zien wat er gebeurt. Dat ik veel onmacht voel en veel dingen niet begrijp. Dat zoek ik bij me zelf er is echt zoveel dat ik echt niet begrijp. De angst is soms overheersend. De gedachte dat deze situatie waarin ik zit uitzichtloos is. Ik ga het mee maken. Het is een wereld wijd probleem die alleen in nachtmerries en filmen voorkomt.

Ik heb veel mee gemaakt in mn leven. Ik dacht dat het makkelijker zou worden naar mate mn zoon ouder zou worden. Hij had enorme gedrags problemen als kind. Nu is hij 21 en is hij verslaafd aan blowen en drank. Hij is psychotisch en heeft geen inzicht meer. Hij heeft niet door hoe erg hij er aan toe is. Hij woont in een beschermdwoonvorm met 24 uurs zorg. Hij is zeer asociaal als hij psychotisch is en erg verbaal agresief. Hij was vorige werk opgenomen en zat vast in gesloten afdeling maar na drie dagen lieten ze hem naar huis gaan. Omdat ze volgens hen op dat moment niet reden genoeg zagen om hem er te houden. Hij is zeer manipulatief. Speelt altijd slachtofferrol. Niemand anders heeft het zo zwaar als hij. Zijn salaris is meestal binnen 3 dagen op. Daarna wil hij of vraagt hij iedereen om geld. Een logica die ik niet begrijp. Hoe kun je zo weinig trots hebben? Waar haal hij het lef vandaan om zo ver te gaan. Hij wil altijd geld hebben om wat te drinken?? Hoe dan je geld is op?? Hij blijft vragen. Hij wil geen nee horen. Het is zo moeilijk als hij op bezoek komt. Zo moeilijk. Door de corona is zn groep dicht. Hij geeft aan zeer eenzaam te zijn. Dat raakt me. Het doet me veel pijn hem te zien lijden. Ik wil hem liever niet zien eerlijk gezegd. Heeft iemand ervaring met een kind die verslaafs is? Heeft iemand tips, advies. Alles is welkom.

It is not about the pain i felt.
It’s about the time no end

Don’t blame me if I’m a hard people made me this way..a

I rather be insane than to fool my self…

Vanaf September was ik bezig geweest af te bouwen van oxazapam. Ik dacht ik doe dat wel even tussen al die ellende tussen de stemmingswisselingen door. Wat ik abseluut heb onderschat. Het was een hel. Het afkicken was vreselijk niet normaal. De ontwenningsverschijnselen die me nog steeds soms blokeren, normaal te kunnen na denken. Ik wist niet dat het zo moeilijk zou zijn. Ik heb nu meer emoties en dat heb ik liever niet. Maar voordurend honger hebben of steeds vergeetachtiger worden is ook niets. Er zijn ook geen resultaten van effecten van die middelen op langere termijn. Ik moet zeggen was afzien. Ik ben nu nog somber maar ik hoop dat dat ook over gaat. Niets voelt erger dan een zware depresie. Alles verlammende depresie die alle functies van mn hersenen en mn lichaam over neemt. Het enigste wat ik kan is eten en slapen en langzaam dood gaan van binnen.

Ik ben al 2 weken verder zonder oxazapam…

Zoekend
Pratend
Lezend
Vragend

Zoekend
Naar verlichting.
Pratend
Luisterend
Hopend
Hopeloos.

Waar is thuis.
Als er wordt verhuisd..
Keer op keer.
Waar is thuis als je
Vertrek keer op keer.
Waar is thuis? waar is rust?
Als de onrust jaagd door het lichaam.
Het lichaam verplaats van plaats naar plaats.
Komt en gaat.
Vertrekt van ruimte naar ruimte van huis naar huis.
Maar nog geen thuis gevonden geen rust nog niet..