Vanaf September was ik bezig geweest af te bouwen van oxazapam. Ik dacht ik doe dat wel even tussen al die ellende tussen de stemmingswisselingen door. Wat ik abseluut heb onderschat. Het was een hel. Het afkicken was vreselijk niet normaal. De ontwenningsverschijnselen die me nog steeds soms blokeren, normaal te kunnen na denken. Ik wist niet dat het zo moeilijk zou zijn. Ik heb nu meer emoties en dat heb ik liever niet. Maar voordurend honger hebben of steeds vergeetachtiger worden is ook niets. Er zijn ook geen resultaten van effecten van die middelen op langere termijn. Ik moet zeggen was afzien. Ik ben nu nog somber maar ik hoop dat dat ook over gaat. Niets voelt erger dan een zware depresie. Alles verlammende depresie die alle functies van mn hersenen en mn lichaam over neemt. Het enigste wat ik kan is eten en slapen en langzaam dood gaan van binnen.
Ik ben al 2 weken verder zonder oxazapam…
