Ik zal me even voorstellen…

Ik zal me even voorstellen en meteen met de deur in huis vallen. Ik ben zahia, ben 48 jaar en ben manisch depressief of om nog in medische diagnoses te spreken schitzoaffectief. Al 31 jaar leef ik met deze ziekte. Deze ziekte kenmerkt zich door verschillende stemmingen die Voordurend over gaan in fases. Al meer dan 20 jaar gebruik ik ook medicijnen hier voor. De stemmingen variëren van zware depressies en manieen. Een manie uit zich bij in vorm van verlies van gezond verstand. Dat altijd word veroorzaakt door een gebeurtenis of verandering in medicijnen. De gevolgen daarvan kunnen weken of maanden van somberheid geven. Het accepteren van deze ziekte heb ik nooit gedaan. Accepteren van waanzin weiger ik. Ik weiger te accepteren dat ik soms zoveel pijn voel dat ik er gek van word. Accepteren is een woord waar ik in principe niets mee kan. In mijn beleving kan alles opgelost worden. Behalve mijn terug kerende stemmings wisselingen. Dat ik vandaag de dag 31 jaar verder nog steeds niet weet hoe ik er mee om moet gaan. Ik weet nog steeds niet wat de zin van waanzin is. Ik begataliceer vaak mijn struggels. Ik praat niet vaak over mn depressies, mieschien is dat wel iets wat ik ga doen. Eerlijk toegeven wat het is om een leven te lijden met deze heftige hersenziekte. Ik hoef niet net te doen als of het er niet is. Ik leef dit leven. Ik voel het leed. Ik hoef de ander niet centraal te stellen. Toegeven het is zo zwaar. Zo ontiegelijk moeilijk om overeind te blijven. Door eerlijk en transparant te zijn over wat ik voel en denk kan ik in deze tijd waar veel mensen lijden aan een geestesziekte mieschien ondersteuning geven en krijgen. Ik wil het niet meer alleen doen. Ik kan dit ook niet alleen. Hulp vragen is niet altijd een vorm van zwakte. Kan ook getuigen van kracht en moed om je kwetsbaar op te stellen en eerlijk toe te geven dat het niet gaat.