Ik heb jaren op wacht stand geleefd.
Ik leefde van moment naar moment. Overleefde door momenten te overbruggen.
Overbruggen met aflijding met verdoven door kalmeringsmiddelen en door andere medicijnen.
Door opname. Door veel dingen. Wat ik niet wist is, waar ik op wachte. Dat gevoel heb ik weer. Het gevoel op wacht stand te worden gezet. Het gaat niet. Ik gebruik sinds donderdag promotazine maar t doet zoveel met me. Ik voel pijn, de pijn denk ik die door door truxal wel werd onderdrukt of verdoofd.
Ik voel pijn die ik niet wil voelen. Ik voel me gewoon dood en dood ziek door die promotazine. Ik slaap wel, maar ik kan niets meer. Ik kan niet opstaan. Vanaf donderdag avond ben ik eigenlijk me zelf kwijt.
Ik heb me zelf weer verloren door andere medicijnen in te nemen. Ik ben weer vertrokken. Dus geen inzicht wat er aan de hand is. Geen toezicht. Niets.
Hoe kan ik er voor zorgen dat ik terug kom.
Dat doet er nu niet eens toe.
Ik haat me zelf dat ik zoveel eet. Ik wil huilen omdat ik me zo eenzaam voel.
Ik wil huilen omdat ik het zo moeilijk heb. Ik wil mn tranen laten gaan dat ik gebroken ben Dat het niet gaat voor de zoveelste keer.
Ik begrijp t niet. t gaat gewoon niet.