Het leven gaat verder..

Ik ben uitgepraat. Maar niet uitgedacht. De gesprekken in mn hoofd willen niet zwijgen. Er wordt weer overlegd. Beraad gepleegd waarom het weer niet gaat. Dit is de doolhof waar ik het zo vaak over heb. Een doolhof in mn hoofd waarin ik heel vaak loop. Ik loop vast ook al ken ik het. Ik loop vast. ik kan het niet. De pijn is te heftig om verder te gaan.

De verwarring is groot. De ellende is enorm. Het gaat niet. Het is vreselijk. Alleen hou ik me mezelf graag voor de gek. Ik zou zo graag mn hart willen luchten. Ik zou zo graag willen dat ik mn tranen kon laten gaan. Ik wou dat er n mogelijkheid was dat ik wat steun kon ervaren. Dat er iemand voor mij was. Iemand om mn verhaal mee te delen, hoe zwaar die ook is, hoe heftig de pijn ook is. dat ik dat de de ander er niet van schrikt. Het is geen pijn van voorbij gaande aard. Het is pijn dat bij mij hoort. Levenslang. Ik heb verdriet en ik heb pijn. Ik voel me onbegrepen. Altijd zo geweest. Onverklaarbare leed dat niet te zien is. Niet uit te leggen. Ik wil alleen weten waarom. Ik snap het niet.