Waarom moet ik naar de oorzaak zoeken, is mijn ziekte niet duidelijk genoeg. Waarom zoeken in gebeurtenissen, in conflicten, in overprikkelingen en weet ik waar ik het allemaal in zoek. De oorzaak is duidelijk. Ik ben ziek ik heb een ernstige ziekte waar ik verder ook niets aan kan doen. Ik kan niet ontkennen dat ik al bijna 30 jaar deze lijdens moet belopen. Ook al voelt het alsof het levenslang is. Ik heb niet gevraagd om deze pijn maar het is er. Ik zou willen schreeuwen en soms doe ik dat tot dat het stil wordt van binnen. Ik onderschat de pijn die ik voel diep van binnen in mn ziel. Ik negeer het vaak en wil niet daarmee geconfroteerd worden en leef mn leven naast deze pijn die bijna daaglijks aanwezig als een tweede leven en denk vaak dat iedereen dat ook heeft. Ik wil alleen stilte in hoofd. Dat de storm van mn emoties gaat liggen. Weg gaan of verminderen doen ze niet ik vergelijk het met de zee de ene keer is het wilde golven en andere keer is het rustig en hoor je alleen het fijne geruis van de zee. Wanneer het stormt is het ergste een overstroming van emoties die alle kanten op gaan. Pijn,verdriet, gemis, onrust en onbegrip dat voel ik meestal ook een pijn die ik niet kan uitleggen die ik ervaar diep in mn ziel. Rusteloosheid dan doe ik alles om het beter te maken. Negeren vermijden ontvluchten alles niets helpt. Ondergaan stil staan de pijn ondergaan toegeven hoe erg de pijn ook is hoe scherp ook. Onvluchten heeft nooit geholpen. Ik voel het in mn ziel en dat plekje kan ik aanwijzen net boven mn longen. Mag die pijn er zijn. Mag het zonder dat ik een strijd voer. Mag ik het er gewoon zijn ook begrijpt een ander het niet. Ook ken ik het niet naar iets wat al bestaat. Ook al herken ik het nergens. Ook al is het waanzin die gek maakt omdat ik de pijn niet aan kan. Mag de pijn er zijn zonder dat ik het negeer? Mag ik de pijn delen ook begrijpt niemand het? Mag ik ook tegen anderen zeggen hoe ik me voel ook al denken zij ze red het wel zij doet het goed. Mag ik zeggen als het even niet gaat ook al is het iemand jonger is die het leven nog niet begrijpt. Ik kan het niet ontkennen dat ik het me zelf moeilijk maak door mijn pijn opzij te zetten en de ander wel die aandacht te geven die ik graag zou willen hebben. Hoezo spaar ik een ander ik wordt ook niet gespaard? Heb ik geen gevoel alleen omdat ik het even opzij heb gezet. Ik wil het niet voelen maar het is er. Waarom kan ik de begrip naar een ander wel hebben en heb ik onbegrensde compassie en met me zelf niet? Waarom ben ik zo hard voor me zelf? Heb ik zo harde krietiekes in mn zelf dat ik niets heel van mezelf laat. De destructieve gedachten en stemmen laten niets heel van me en maken me kapot. Ze zijn vernietigend. Toch wil ik het negeren. Toch wil ik door gaan omdat het een onderdeel is van mn leven en wat ik niet vertel aan een ander dat is er ook niet. Hoe lang kan ik me zelf voor de gek houden want gek ben ik al.

De gek die zegt dat alles goed gaat en dat er niets aan de hand is.. hoe kortzichtich is dat?

Waar is inzicht in dit geheel? Waar is ervaring? Waar is zelf inzicht? Wat is er voor nodig om alleen maar toe te geven dat het niet gaat dat je voor je zelf moet na gaan wat er nodig is om wat rust te voelen zonder weer door te razen. Wat is wijsheid in dit geval. Wie heb je daarvoor nodig? Om mee te praten om te overleggen wat is nodig om te voorkomen dat je weer je tas moet pakken voor een opname??