Mijn hoofd loopt over van gedachten en gesprekken. Ik heb zoveel emoties en ik zoek er een verklaring voor. Alsof het dan makkelijker is om te accepteren. Ik wil me niet zo voelen. Ik wil niet zoveel gedachten hebben. Ik wil ook niet zoeken naar de oorzaak. Ik voel een enorm gemis binnen in mn ziel. Ik voel een grote leegte en ik voel veel verdriet. Ik wil ook niet weten waarom ik dat voel omdat het verdriet dan alleen groter wordt en dat gemis is dan sterker. Ik voel me eenzaam in een grote gezelschap. Ik voel me alleen en onbegrepen in de dingen die ik ervaar. Ik voel een enorme onbegrip ook na mij zelf toe. Ik wil verder gaan en niet staal staan bij de emoties die door me heen razen en de denderende gedachten die alles overstijgen dat ik er migraine van krijg. Ik wordt er doodziek van. De rechterhelft van mn hoofd bonkt ik voel me misselijk. Ik weet echt niet wat ik moet doen. Stil blijven liggen niemand zien. Niemand spreken. De tijd gaat dan tergend langzaam. Maar mieschien is dat het enigste wat ik nu kan doen me afsluiten van alles en iedereen tot het stiller wordt in mn hoofd. Ik heb te veel gevraagd van me zelf te veel gedaan te veel gesproken. Te veel te veel en dit is nu wat er gebeurt. Ik moet tot rust komen, want de gedachten zijn gesprekken geworden wat eerst een overleg was is ,is nu een geschreeuw geworden van meerdere. Ik weet niet wie er deel neemt aan het geschreeuw maar het is nu echt verbale agresie geworden. Vaak los ik ook zulke dingen op met slaap. Soms is verdoven de enigste oplossing voor de pijn die ik voel. Begrijpen zal ik niet stil krijgen kan ik niet. Praten met wie? Wie gaat begrijpen wat ik net vertel? Omdat er dingen in mn hoofd gebeuren waar ik geen vat op heb. Ik heb de controle verloren over mn gedachten. Het enigste wat ik wil is stilte.. stilte in mn hoofd..