Je ogen spraken ook al zweeg je…
Je mimiek sprak ook al sprak je niet.
Je gezicht was vol verdriet.

De alles omvattende pijn die niet te verklaren was wat je zo graag begrijpen wou…
Hoe kun je krankzinnigheid begrijpen..
Hoe kun je waanzin begrijpen of verklaren…

Ik wil verder gaan maar ik loop vast.
Ik loop vast op elke stap die ik doe?
Ik voel die pijn niet meer..
Maar is dat een garantie dat alles nu maar ok is??

Wat kan ik met mijn ervaringen?
Hoe kan ik die nog in positieve zin gebruiken?
Hoe kan ik de ander een ruimte geven en vertellen dat een psychisch ziekte over kan gaan..?
Dat een depressie hoe erg de wanhoop ook is dat het over kan gaan..
Hoe kan ik de ander helpen ?.. alleen luisteren is al genoeg luisteren zonder advies met heel mijn hart en ziel luisteren en dat de ander voelt dat ik weet wat die bedoelt…
En dat ik alleen vragen zal stellen..om je meer laten vertellen..
En de de begrip te geven dat ik nooit heb gehad….