Geef me de ruimte..

Geef me de ruimte om te vertellen nu ik toch bezig ben geef me de tijd..
Geef me de ruimte onbegrensd en verwacht niet dat wat ik vertel dat ik het zelf ook begrijp dat hoeft toch niet? Want dan is ons gesprek als goed als klaar dan ben ik direct uitgepraat.. ik wil je vertellen van mn strijd die elke dag heb gevoerd. Een onmogelijke strijd. Die ik aan ging ook al wist ik dat ik die geheid zou verliezen en ik moet zeggen ik weet dat ik een heel slechte verliezer ben ik kan niet tegen mijn verlies… volg je het nog.. ik ben een slechte verliezer dat gaat gepaard met veel pijn de strijd was, is heftig elke dag weer elke minuut van de dag.. dat is iets dat normaal is bij iemand die een zieke geest heeft een strijd elke seconde van de dag. Met de wetenschap dat je het geheid verliest toch die strijd te voeren in gesprek te gaan met demonen. in gesprek met depressie die jou niet begrijpt want wat is er nog om voor te leven..
De depressie begreep me niet.
De demonen begreep ik niet.
Zo kan ik een heel boek schrijven van een moment opname van wat er gebeurt in mn hoofd een moment opname.. daarnaast heb ik heb ik verantwoordelijkheden en word ik overvraagd door mn omgeving. Daarbij moet ik vaak 3 gesprekken voeren 2 in Mn hoofd en een met de ander en ik moet nog zeggen de ander voelt zich daarbij opgelucht en voelt zich nog begrepen ook…en wonder boven wonder zie een glimlach op het gezicht van de ander door de aandacht die ik heb gegeven..
Dat ik overvraagd werd is zo vaak gebleken, hoe vaak ben ik afgelopen jaar opgenomen geweest?? Ontelbaar.. niet bij kunnen houden bij elke opname pakte ik huilend mn tas in omdat ik me weer gefaald voelde dat ik het weer niet zelf kon en dat ik afhankelijk was van een opname.. ik voelde me gefaald omdat ik het zelf niet kon…Vaak waren er veel dingen gebeurt dingen die ik niet kon verwerken mensen die me hadden gekwetst. Mensen die over mn grenzen waren gegaan.
Toegeven dat ik het niet meer kon was het moeilijkste..