ik kan niet meer liegen
wat ik heel mn leven heb gedaan
liegen tegen me zelf
ik kan niet meer liegen
ik kan niet meer zwijgen
ik dacht dat het normaal was zo veel boosheid te voelen..
zo veel woede
ik kookte van binnen
ik ging langzaam dood

ik heb heb geslikt
tot ik stikte
ik explodeerde
ik wil niet meer.
ik kan niet meer

moet ik zo doorgaan
zodat n ander geen verdriet heeft.
moet ik zwijgen omdat we niet weten wat de mensen wel niet zullen zeggen.
we geven persconferentie en iedereen mag vragen stellen en ik zal ze beantwoorden
en ze mogen alles weten.

ik wil niet langer stil zijn
is dat erg..
mag ik niet zeggen wat ik voel.
wat ik denk.

ik heb altijd gezwegen omdat ik anders was dan anders..

iedereen is zielig
iedereen heeft verdriet
iedereen is verbaasd
iedereen wil weten wat
en hoe..

dacht jij nou echt dat ik angst zou hebben
voor wat…
denk je dat ik niet mans genoeg ben om dit aan kunnen…
denk jij dat ik nog erger pijn zou hebben dan ik in 24 jaar zou hebben gevoeld…
Ik daag je uit en ga n leven zoeken
en een vrouw zoeken…
Je kunt me niet handelen..